Verpleegster uit de oude doos

Karin Nauts volgt medio jaren zeventig haar in-serviceopleiding verpleegkunde A in het ziekenhuis in Brunssum. 'We droegen nog zo'n gesteven overschort. Praktijklessen kreeg je van de artsen zelf, patiënten verzorgen en verpleegkundige handelingen leerde je van de zusters.'

Helaas was het 'not done' om in de jaren tachtig parttime te werken, dus als ze haar eerste kind krijgt, moet Karin stoppen. Later pakt ze haar oude baan weer op, zij het in een andere setting. Feit is dat ze de nodige veranderingen in de zorg aan het bed heeft zien plaatsvinden.

'Ik vind dat we door het praten over productie - een wasbeurt kost 28 minuten! – afgedreven zijn van de Florence Nightingalegedachte: zorgen doe je met je hart!'

Lang zit Karin niet thuis. 'Na een jaar kon ik bij de GGD aan de slag als jeugdverpleegkundige bij de schoolarts. Dat heb ik tien jaar met veel plezier gedaan, maar het is heel ander werk, geen zorg aan het bed.' Intussen is Karin moeder van drie kinderen en helpt veel op school. 'Ik was voorleesmoeder, rekenhulp, ging mee op schoolreisjes en zat in de ouderraad. Dat vond ik zó leuk! Ik raakte geïnteresseerd in het onderwijs.'

Als haar broer begint over een opleiding aan de deeltijd-PABO, hakt ze de knoop door. 'Ik ben gestopt met werken en we zijn samen aan de driejarige opleiding voor basisschoolleerkracht, toen nog in Roermond, begonnen.'

Verkeerde bed-patiënt

Het leven loopt soms echter anders dan gepland en de sympathieke verpleegster kan haar opleiding niet helemaal afronden. Omdat Karin intussen hoofdkostwinner is, moet er gewerkt worden. In de jaren negentig liggen de banen in het onderwijs niet voor het oprapen en vervangen is geen optie voor de werkende moeder. Haar oog valt op een advertentie in het Limburgs Dagblad, waarin personeel voor een nieuwe transferafdeling wordt gezocht. 'Het was de beginfase van veranderingen in de zorg. Langzaamaan werd anders tegen zorg aangekeken. Vroeger moest een zieke zo lang mogelijk in bed blijven liggen. Verpleegsters moesten de patiënt verzorgen aan het bed, zonder de hulpmiddelen van nu. Tegenwoordig is de zorg meer gericht op de patiënt zo snel mogelijk weer zelfstandig maken.' De term 'verkeerde bed-patiënt' doet zijn intrede. Het is een zieke die al zodanig is hersteld dat hij niet meer in het ziekenhuis hoeft te blijven, maar voor wie het nog te vroeg is om naar huis te gaan. Die wordt  tijdelijk ondergebracht in de transferafdeling. 'Ik moest echt weer even wennen aan de ziekenhuisgeuren en de, in mijn ogen, vaak rommelige sfeer op de verpleegafdeling.'

'Ik hoop dit nog een jaar of tien te kunnen doen', lacht de nu 61-jarige ‘verpleegster uit de oude doos’, zoals ze zichzelf noemt. 'De technieken van vroeger, die met ijzeren discipline werden aangeleerd, komen me nog steeds van pas.'

Rust, reinheid en regelmaat

De opening van het hospice de Heemhof in Brunssum is voor Karin aanleiding weer een geheel nieuwe tak van zorg te leren kennen. 'De palliatieve zorg bleek echt mijn ding. Het is mooi om mensen te kunnen begeleiden tijdens de eindfase van hun leven.'

Na een korte uitstap als zorgmanager - 'een sandwichfunctie tussen personeel en mijn meerderen’ - waarin ze totaal ongelukkig is, vindt Karin haar droombaan als verpleegkundige in Brunssum bij de landelijke thuiszorgorganisatie Buurtzorg, dat met kleine, zelfsturende teams werkt. 'Hier kan ik weer, met aandacht voor de patiënt, verzorgen. De registratielast is laag door gebruik van een prettig systeem.'

'Ik hoop dit nog een jaar of tien te kunnen doen', lacht de nu 61-jarige ‘verpleegster uit de oude doos’, zoals ze zichzelf noemt. 'De technieken van vroeger, die met ijzeren discipline werden aangeleerd, komen me nog steeds van pas. Ik mis de ouderwetse rust, reinheid en regelmaat in het huidige zorgsysteem, waarin te weinig aandacht is voor de patiënt.'

Gezond in Limburg bijlage van De Limburger i.s.m. Zorg aan Zet/Zorgnet Limburg
Tekst en beeld: Katja Waltmans